مردی که در سینه اش یک جنگل ستاره دارد

نگاهش می کنم در تمام کلیپهای موجود در این فضای مجازی و اشک در این گوشه سرما زده دنیا میان چشمانم حلقه می زند. اینجا بیشتر دلت می تپد، با نگرانی دنبال می کنی همه چیز را. حتی در شبهای امتحان می گردی ببینی آنجا در سرزمین دوردستت چه می گذرد. احساس می کنی دستت از همه جا کوتاه است و کاری از تو بر نمی آید. تنها می بینی و اشک میریزی که چه می گذرد بر پیکر این گربه کهنسال، بر پیکر مردمی که رنج می کشند و تو هم با آنها روزی هزار بار میمیری و زنده می شوی. نفست گره می خورد هر بار که چرا؟ و احساس می کنی که در میان کوه ها پژواک صدایت تنها به گوش خودت می رسد. همه در این سو انگار همه چیز را از چشم تو می بینند و نگرانی هایشان را بر سرت آوار می کنند که چرا این گونه می اندیشند؟ و تو هر بار باید پاسخ دهی که باور کنید این صدای ایران نیست این صدا مال ما نیست... و نوید می دهی که کسی می آید، کسی دیگر کسی بهتر، کسی که مثل هیچ کس نیست...
اینجا دل نازک تری و با هر چیز گریه ات می گیرد...
با گاز اشک آوری که زدند چشمانت بیشتر می سوزد، با توهین ها و فریاد ها بیشتر بر می آشوبی ولی دستت از همه جا کوتاه است...
میرحسین انتظار ما اینجا سختتر است و تا 22 خرداد هزار بار این قلب بیچاره می تپد تا تو بیایی...
اما ای آزادی این باردیگر با زنجیر نیا. تنها این بار بگذار لبخند بر لبانمان خوش بنشیند و این زمین بارور شده از خون و زخم و زنجیر نفسی بکشد. بگذار باور کنیم که توانمندیم و سرنوشتمان دیگر در دستان تمامیت خواهان و کفن پوشان نیست. بیا و همراه شو این بار و بگذار دوباره این وطن، وطن شود. به خدا برابری زنان، درمان دردهای اجتماعی است و لازمه ارتقا سطح فرهنگ. باور کن زنان توانمند کودکان سالم تری می پرورند و برابری حقوق زنان لازمه آرامش مردان است. باور کن در جامعه ای تک صدایی نجواها مخربترند و صدای انتقاد از سوز دل بر می خزد نه از وعده پول. اعدام کودکان تنها موجب بی آبرویی است و قومیتی بالاتر از ایرانی برای هیچ ترک و کرد و بلوچی متصور نیست... کوکوی سیب زمینی به مذاق کسانی خوش می آید که با مردم فرهیخته ایران زمین چون کودکان هفت ساله گفتگو می کنند.
میر حسین بیا اما اگر هیچ یک از این آرزوهای نهان را برنیاوردی قول بده دردمان را افزون نکنی...تا 22 خرداد می میریم و زنده می شویم هزار بار تا سربلند زندگی کنیم همه جا...